Ο άγιος αυτός
γέροντας φανερώνει σε όλους μας ότι κάθε
εποχή η Εκκλησία έχει μέσα της ξεχωριστούς ανθρώπους και διαψεύδει εκείνους
που θεωρούν ότι μόνο τα παλιά χρόνια ζούσαν άγιοι. Ο άγιος Πορφύριος έζησε μέσα
στον κόσμο και σήμερα ζουν και μιλούν γι’ αυτόν πολλοί άνθρωποι που τον γνώρισαν από
κοντά. Έτσι, γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του μέσα στον κόσμο, που είναι γραμμένα
σε βιβλία. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε άγιος που έχει την προσωνυμία «όσιος»,
ήταν στη ζωή του μοναχός, καλόγερος. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως και του αγίου
που γιορτάζουμε σήμερα, ήταν και ιερομόναχος, δηλαδή είχε δεχθεί το μυστήριο
της ιεροσύνης.
Δίπλα στο όνομά του
υπάρχει η διευκρίνιση «Καυσοκαλυβίτης».
Δεν πρόκειται για το επίθετό του, αλλά προσδιορίζει
το μέρος εκείνο στο οποίο έγινε μοναχός, αλλά και έφυγε από τον κόσμο αυτό.
Τα Καυσοκαλύβια είναι μια περιοχή στα νότια του Αγίου Όρους. Ακόμα, η Εκκλησία
μας αποκαλεί τον Άγιο με τα προσωνύμια «διορατικό»
αλλά και «θαυματουργό». Για να δούμε
με συντομία γιατί συμβαίνει αυτό.
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος,
κατά κόσμο Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην
Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας
Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι
άνθρωποι.
Ο πατέρας του,
μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η
οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να
τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου
δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
Ένα από
τα θαύματα του Όσιου Πορφύριου είναι:
Υπήρχε ένα διάστημα
κατά το οποίο ο άνδρας ενός ζευγαριού δεν αισθανόταν καλά, έβλεπε οι δυνάμεις
του να τον εγκαταλείπουν. Οι εξετάσεις δεν έδειξαν καλά αποτελέσματα, έτσι η
εισαγωγή στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα ήταν μονόδρομος. Εξετάσεις, διαγνώσεις,
συμβούλια το συμπέρασμα έπρεπε να ανακοινωθεί στη σύζυγο. Καθολικός καρκίνος,
λίγες βδομάδες ζωής... μαθηματικά αποδεδειγμένο. Σοκ η σύζυγος, βγαίνει έξω στο
διάδρομο προσπαθώντας να κρύψει τα δάκρυα και την αγωνία. Άλλη ζωή, έπρεπε από
τώρα να προετοιμαστεί... και είχε και οικογένεια. Την πλησιάζει μια νοσοκόμα
και της λέει: «Στο Μήλεσι Αττικής
υπάρχει ένα μοναστήρι, υπήρχε ένας γέροντας... Γίνονται θαύματα, πήγαινε».
Τι είχε να χάσει, χαμένα ήταν όλα. Την επομένη
το πρωί, πήρε τον δρόμο για το Μήλεσι. Ρωτώντας έφτασε στην κεντρική πύλη του
μοναστηριού και προχώρησε προς την πόρτα της Εκκλησιάς. Χτύπησε την πόρτα,
ξαναχτύπησε...κανείς. Πήγε στη διπλανή πόρτα ( που οδηγεί στο Εκκλησάκι του Αη
Γιώργη ) χτύπησε...κανείς. Πήγε ακόμη πιο πέρα (στην πόρτα που απ' τη σκάλα
οδηγεί στο κελί του γέροντα) χτύπησε... πάλι κανείς.
Μια φωνή ακούστηκε (Γιώργο -
Γιώργο) μέσα από το κτίριο, μάλλον ήταν ο παπαγάλος
που είχε ο γέροντας και κατά καιρούς έλεγε διάφορα ονόματα. Κοντοστάθηκε η
γυναίκα, Γιώργο λεν τον σύζυγο της. Περίμενε, περίμενε, κανείς δεν άνοιγε. Πήρε
τον δρόμο της επιστροφής... Μα εγώ ήρθα εδώ κανείς δεν μου ανοίγει... Την πήρε
το παράπονο. Άνοιξε την τσάντα της να βγάλει τα κλειδιά του αυτοκινήτου,
χτυπάει το κινητό και ένας άγνωστος της λέει: «To ότι δεν με βρήκες δεν σημαίνει ότι δεν είμαι εδώ, ο άντρας σου θα
γίνει καλά, άντε στο καλό».
Απέμεινε ακίνητη η
γυναίκα, δεν ήξερε τι να κάνει, και το τηλέφωνο... Ποιος ήταν, το τηλεφώνημα
από που ήταν; Πηγαίνοντας στην είσοδο της πύλης του μοναστηριού, στην ταμπέλα είδε τον αριθμό τηλεφώνου που την κάλεσε.
Ήταν το τηλέφωνο του μοναστηριού. Έφυγε τρέχοντας, με μια ελπίδα. Δάκρυα
έτρεχαν απ' τα μάτια της, οδηγούσε σκορπίζοντας συνεχώς τα μάτια της.
Έφτασε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είχαν περάσει
από τον θάλαμο του συζύγου της, μα στον διάδρομο τους συνάντησε. «Βλέπουμε μια περίεργη κατάσταση, δεν
εξηγείται, αύριο θα κάνουμε γενικές εξετάσεις». Το αύριο κρατούσε αιώνες
άλλες φορές, μα αυτό το αύριο δεν της φάνηκε βουνό... Κάτι περίμενε. Ο ασθενής
εξετάστηκε, τα αποτελέσματα δεν καθυστέρησαν, η διάγνωση βγήκε. «Τώρα δεν έχει τίποτε ο ασθενής, απάντησαν
οι γιατροί, δεν ξέρουμε τι έγινε». Με χαμόγελο ευτυχίας και δοξολογίας
μαζί, μπήκε στον θάλαμο να βρει τον σύζυγό της...
Το πιο συγκλονιστικό στο θαύμα αυτό του Γέροντα Πορφυρίου,
είναι ότι συνέβη μετά την κοίμησή του.
Πηγές:
Κριστίνα Τσέλα 3ο
Γυμνάσιο Χορτιάτη