Και ως Πνευματικός επίσης είχε θείες εμπειρίες. Είχε αξιωθεί από τον Θεό να βλέπει τις ψυχές των ανθρώπων και βέβαια στον κάθε ένα φερόταν με πολλή διάκριση και με πολλή αγάπη. Και όπου έβλεπε μετάνοια και συντριβή καρδίας, με πολλή μεγάλη επιείκεια.
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης αποκάλυπτε τις σκέψεις μας, τις αμαρτίες μας πριν του τις πούμε στην εξομολόγηση, με πολύ διακριτικό τρόπο λέγοντας πολλές φορές: «Ήλθε παιδί μου ένας Μοναχός σήμερα και μου είπε αυτά και αυτά». Και όλα αυτά που έλεγε αφορούσαν εσένα.
«Σήμερα κοιμήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του αιώνος μας. Είχε μέγα προορατικό και διορατικό χάρισμα τα οποία με την ταπείνωσή του έκρυβε επιμελώς».
Το ίδιο είχε πεί και ο Γέροντας Παΐσιος: «Ο Γέροντας Ιάκωβος είναι ο πιο ταπεινός άνθρωπος στην Ελλάδα. Και βλέπει κανείς όσο ζούσε πόσο μεγάλη παρρησία είχε η προσευχή του».
1οΣτην Ν. Μάκρη στο σπίτι μας ήλθε από την Αλβανία το 1990 και έμενε η κ. Α. Μ. Αυτή είχε καρκίνο, μία σπάνια μορφή και δεν είχε ζωή, όπως απεφάνθησαν οι γιατροί του νοσοκομείου, που κατά καιρούς ενοσηλεύετο.
Εγώ με τη σύζυγό μου πηγαίναμε κάθε χρόνο να προσκυνήσουμε στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, στην Εύβοια.
Το καλοκαίρι του 1991 πήραμε και την κα Α. μαζί μας. Ζούσε ο π. Ιάκωβος τότε. Είδαμε τον π. Ιάκωβο και του είπα για την κα Α. ότι δεν έχει ζωή. Μου λέει, το πρωί μετά τη θεία Λειτουργία, θα τη σταυρώσουμε.
Αφού ετέλεσε τη θ. Λειτουργία, την σταύρωσε στο κεφάλι και έφυγε γρήγορα στο δωμάτιό του.
Η κα Α. όπως μας είπε την ώρα που την σταύρωνε, ένοιωθε σαν να της περνά ρεύμα από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Η δε σύζυγός μου, καθηγήτρια φιλόλογος, που ήταν δίπλα της, κατάλαβε ότι έγινε θαύμα και φώναξε δυνατά! Θαύμα! Θαυμα! Κανείς όμως δεν πήρε είδηση τι έγινε. Όπως μας είπε την επόμενη χρονιά, που πήγαμε στο μοναστήρι, ο π. Κύριλλος, που διεδέχθη τον π. Ιάκωβο, προσευχόταν λέει ο π. Ιάκωβος να μη γίνη γνωστό το Θαύμα.
Πέρασαν από τότε 26 χρόνια και η κα Α. είναι καλά και πηγαίνει κάθε χρόνο στον τάφο του π. Ιακώβου και τον ευχαριστεί που την έσωσε.
Στο γυμνάσιο Ν. Μάκρης, που υπηρετούσαμε ως καθηγητές φιλόλογοι με τη σύζυγό μου, είχαμε και μία καθηγήτρια από κοντινή περιοχή.
Μία ημέρα, αυτή η καθηγήτρια δέχεται τηλεφώνημα από τη μητέρα της και της λέει: «τρέξε γρήγορα, έλα στο σπίτι, χάνουμε τη Μ. μας».
Τι είχε συμβεί; Η Μ., κόρη της καθηγήτριας Α. Ι. 20 ετών, πήρε πολλά χάπια, για να αυτοκτονήσει.
Έτρεξε η μητέρα της και τι να δη! Η κόρη της ήταν αναίσθητη σε κακά χάλια. Την άρπαξαν και την πήγαν στο Σισμανόγλειο. Την έβαλαν στην εντατική! Η μητέρα έξω από την εντατική έκλαιγε. Μας παίρνει στο τηλέφωνο και λέει στη σύζυγό μου: «Ιοκάστη, τρέξτε, πάτε με το Χριστόφορο σε μοναστήρια, όπου καταλαβαίνετε χάνω την κόρη μου». Εμείς, όταν είχαμε πάει στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, είχαμε ακούσει ότι ο π. Ιάκωβος, που είχε κοιμηθεί τότε, έσωσε από αυτοκτονία μία κοπέλλα που την έλεγαν Ουρανία. Αυτό θυμήθηκε η σύζυγός μου και λέει στο τηλέφωνο στη συνάδελφο: «Προσευχήσου στον π. Ιάκωβο».
Μετά από 2-3 ημέρες μας τηλεφωνεί και λέει ότι η κόρη της πηγαίνει καλύτερα και αν θέλετε, ελάτε να την δείτε. Πήγαμε και τι μας λέει η συνάδελφος, «την ώρα που έκλαιγα έξω από την εντατική και παρακαλούσα τον π. Ιάκωβο, όπως μου είπατε, παρουσιάσθηκε μπροστά μου ένας γέροντας και μου λέει: «Μη κλαις η κόρη σου θα γίνη καλά» και εξαφανίσθηκε». Μας περιέγραψε πως ήταν μορφή του και όταν έβγαλε η σύζυγός μου τη φωτογραφία του π. Ιακώβου, που είχε πάντα μαζί της, έβαλε τα κλάματα, έπεσε η καθηγήτρια κάτω και φώναζε, αυτόν είδα!
Η κόρη της έγινε καλά και η μητέρα της έσπευσε στην Ι. Μονή του Οσίου Δαβίδ να ευχαριστήση τον π. Ιάκωβο.
Μάλιστα ο π. Κύριλλος, στον οποίο ανέφερε το θαύμα, της χάρισε και μία εικόνα της Αγίας που έφερε το όνομά της.
Το 1952, έτος, που ο π. Ιάκωβος εισήλθε στη Μονή του Γέροντος Δαβίδ, το
μοναστήρι ήταν ένα ετοιμόρροπο κτίριο, που επιζητούσε τον ανακαινιστή
του. Έμεναν τότε στη μονή δύο τρεις μοναχοί, ιδιορρυθμίτες, που
δεν είδαν με καλό μάτι τον νέο μικρασιάτη καλόγερο. Του έδωσαν ένα
ανώγειο κελί με τρύπιο πάτωμα, όπου στο ισόγειό του έβαζαν τα γίδια της
μονής. Σ' αυτό το περιβάλλον έζησε την αρχή της καλογερικής του ζωής,
μόνος με το Μόνο Θεό, προσευχόμενος νυχθημερόν, ως επίγειος άγγελος,
προσφέροντας τη λογική λατρεία με τα άλογα ζώα του ισογείου.
Τις καθημερινές ακολουθίες στο καθολικό της μονής τις κάνει με τον ευλαβή και απλοϊκό μοναχό π. Ευθύμιο.
Στα νότια της μονής και σε απόσταση είκοσι λεπτών οδοιπορικώς, πλάι σε
χαράδρα, μέσα σε βράχο, βρίσκεται ένα μικρό σπήλαιο, γνωστό ως ασκητήριο
του Οσίου Δαβίδ. Σ' αυτό ο όσιος παρέμενε όλη τη βδομάδα, και το
Σάββατο ανέβαινε στη μονή να λειτουργηθεί και να δώσει τις σοφές
συμβουλές του. Αυτό το ασκητήριο στην τωρινή εποχή μας, όπου εψυχράνθη ο
ζήλος των πολλών, δεχόταν τα βράδια ένα νεαρό επισκέπτη, ένα νέο
ευχέτη, να δέεται υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Ως γνήσιος
υποτακτικός του γέροντος Οσίου Δαβίδ, ακολουθεί το παράδειγμά του,
νηστεύων, αγρυπνών, προσευχόμενος «εν σπηλαίοις και όρεσι και ταις οπαίς
της γης».
Ένα βράδυ εκεί στο ασκητήριο οι δαίμονες στην προσπάθειά τους να
εκφοβίσουν τον γέροντα, για να εμποδίσουν τις πυρφόρες αναβάσεις του
στον ουρανό, μετασχηματίσθηκαν σε ένα σμήνος από σκορπιούς. Τον
περικύκλωσαν από όλες τις πλευρές, ακόμη κι' από την οροφή του σπηλαίου
κρεμόντουσαν, σαν τσαμπιά από σταφύλι. Ο γέροντας, επικαλούμενος τις
πρεσβείες του Οσίου Δαβίδ και την αψευδή εξουσία του Κυρίου «του
περιπατείν επάνω όφεων και σκορπίων», διέλυσε τις μηχανές και φαντασίες
του νοερού εχθρού.
Το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ
Η φήμη της μονής για τα θαύματα του Οσίου Δαβίδ, τον αγιασμένο ηγούμενό
της, και την αβραμιαία φιλοξενία των πατέρων της ξεπερνά τα όρια της
Εύβοιας. Γίνεται πανελλήνιο προσκύνημα, πανορθόδοξη αναφορά του αιώνα
μας. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας φτάνουν προσκυνητές, για να αποθέσουν
στο πετραχήλι του γέροντα τον πόνο και τις αμαρτίες τους. Πολλές φορές
έκπληκτοι ακούαμε από τον διορατικό γέροντα την αμαρτία ή το πρόβλημά
μας, πριν ακόμα το εκφράσουμε. Ο προσεκτικός προσκυνητής θα έπρεπε να
αντιληφθεί ότι οι διάφορες διηγήσεις του γέροντα - ιστορίες της μάνας
του από τη Μικρά Ασία και της κατοπινής μοναχικής του ζωής - τον
αφορούσαν προσωπικά. Ο γέροντας, ως γνήσιος ανατολίτης, που ήταν, μιλούσε
και φώτιζε τις πικραμένες ψυχές με ιστορίες και παραβολές, για να
ακούγονται γλυκύτερα οι ιαματικές του συμβουλές. Στην τράπεζα, στην
κουζίνα, στη μεγάλη αυλή της μονής, παντού και πάντοτε είχε κάτι να
διηγηθεί από τη ζωή του. Και αυτό το κάτι συχνά αφορούσε τη δική μας
ζωή. Όλα αυτά τα διηγιόταν με ιδιαίτερη χάρη - αφού τον χαρίτωνε το Άγιο
Πνεύμα - παραστατικότητα, με τις ανάλογες κινήσεις και φωνές, που
απαιτούσε η κάθε διήγηση. Είχε μιμητική ικανότητα, που τον καθιστούσε
χάρμα ακοής και οφθαλμών.
Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Όταν κάποτε οι κάτοικοι του χωριού Λιβανάτες ήρθαν, για να πάρουν την κάρα του οσίου στο χωριό τους με σκοπό να βρέξει εκείνη την άνυδρη χρονιά, ο γέροντας πήγε μπροστά στην εικόνα του οσίου και του μίλησε, μάλλον τον διέταξε μετά παρρησίας: «Γέρο, ήρθαν οι χωριανοί σου να σε πάνε στους Λιβανάτες για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε, μη με προσβάλεις!». Και ο Όσιος Δαβίδ τον άκουσε αμέσως. Μετά την παράκληση άρχισαν δυνατές βροχές. Αυτή την άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ, την περιέγραφε σαν ένα τηλέφωνο: «Εγώ, παιδί, τα λέγω στο αυτί του αγίου, και αυτός ανοίγει γραμμή με τον Χριστό μας!».
Ο γέροντας Πορφύριος, που ετοίμαζε εκείνες τις μέρες τη δική του έξοδο από αυτό τον κόσμο, είπε: «Εκοιμήθη ο γέρο-Ιάκωβος, ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του αιώνα μας. Είχε μέγα διορατικό και προορατικό χάρισμα το οποίο έκρυβε επιμελώς, για να μη δοξάζεται». Κύριε Παντοκράτορα, ο Θεός των πατέρων ημών Ιακώβου και Πορφυρίου, «γένου ίλεως επί τας αμαρτίας ημών».
Η μνήμη του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη θα εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου
Πηγές:
Όταν ο Άγιος
Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης συνάντησε τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας Ανδρέα
Παπανδρέου στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών ''Γ. Γεννηματάς'', τον Σεπτέμβριο του
1990.
Θαυμαστή εμφάνιση του γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη σε 4 νέους,
χρόνια μετά την κοίμησή
του!