The Holy Fire has
descended in the Church of the Holy Sepulchre in Jerusalem. The Holy Fire
appeared in the edicule (the small chapel built over the burial place of
Christ) during the prayers of Patriarch Theophilos of Jerusalem. After the
fire’s descent the Patriarch passed the holy gift to the faithful who lit from
it their bundles of thirty-three candles, per the age of Christ.
The descent of the fire
was preceded by a complex ceremony: the doors of the sepulchre were sealed by
with a large wax seal as a sign that its inspection had finished, and in it was
found nothing that would allow the Patriarch of Jerusalem to light the fire by
any ordinary means.
Shortly before the arrival of Patriarch Theophilos the seal was removed from the door of the edicule, and a large lampada and thirty-three candles were carried into the tomb. Then the patriarch entered and began to wait. Those present continually prayed for the granting of the Fire until the time of its appearing.
The descent of the Holy Fire at the Tomb of Christ every Holy Saturday is the only miraculous event in human history which has taken place each year on the same day for more than one thousand years.
Forty-five authors – ten French, five Muslim Arabs, five Byzantine Greeks, five Germans, four Englishmen, three Russians, three Muslim Persians, three Icelanders, two Armenians, one Syrian, one Moldavian, one Swiss and one Italian – describe this great miracle of the Christian world: the Holy Fire which, like lightning, descends from the heavens on Holy Saturday at the Tomb of Christ, a few hours before the celebration of His Resurrection.
Furthermore, the scientific measurements that were taken in the tomb of Christ on Holy Saturday in 2008 by the Russian physicist Dr. Antrey Volkov, confirm the descent of the Holy Fire and reveal three phenomena, which he himself characterizes as "incredible and entirely inexplicable."
The coming of the Holy Fire
at noon of Holy Saturday 1877 (detail of the illustration). Pilgrims rush to
light their tapers from the flames of the Holy Fire coming out of the vents in
the Holy Sepulchre.
Newspaper TheGraphic, London, 21March 1878. British Library, TheGraphic, vol.
18, pp. 292–93.
No other miracle is known to occur so regularly and
so steadily over time. It happens in the Church of the Holy Sepulchre in
Jerusalem, the holiest place on earth, where Christ was crucified, entombed,
and where He finally rose from the dead.
From
the narration of Patriarch Diodor:
I enter the tomb and kneel
in holy fear in front of the place where Christ lay after His death and where
He rose again from the dead. I find my way through the darkness towards the
inner chamber in which I fall on my knees. Here I say certain prayers that have
been handed down to us through the centuries and, having said them, I wait.
Sometimes I may wait a few minutes, but normally the miracle happens
immediately after I have said the prayers.
From
the core of the very stone on which Jesus lay an indefinable light pours forth.
It usually has a blue tint, but the color may change and take many different
hues. It cannot be described in human terms. The light rises out of the stone
as mist may rise out of a lake — it almost looks as if the stone is covered by
a moist cloud, but it is light.
This
light each year behaves differently. Sometimes it covers just the stone, while
other times it gives light to the whole sepulchre, so that people who stand outside
the tomb and look into it will see it filled with light. The light does not
burn — I have never had my beard burnt in all the sixteen years I have been
Patriarch in Jerusalem and have received the Holy Fire.
The light is of a different
consistency than normal fire that burns in an oil lamp… At a certain point the
light rises and forms a column in which the fire is of a different nature, so
that I am able to light my candles from it.
When I thus have received the flame on my candles, I go out and give the fire first to the Armenian Patriarch and then to the Coptic. Hereafter I give the flame to all people present in the Church…
Κάθε χρόνο, κατά το ορθόδοξο
Πάσχα, το Άγιο φως βγαίνει με θαυματουργικό τρόπο, και μόνον στον Έλληνα
Πατριάρχη. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, μπαίνει ο Έλληνας Πατριάρχης
Ιεροσολύμων μέσα στον Ναό της Αναστάσεως, συνοδευόμενος από Έλληνες ιερείς.
Προχωρά μόνος του στον Πανάγιο τάφο, προσεύχεται, και βγαίνει έξω με το άγιο
φως που έχει ανάψει από μόνο του. Αλλά μόλις βγει, ήδη έχει ανάψει αυτομάτως και
στους απλούς πιστούς-επισκέπτες που είναι μέσα στον ίδιο ναό της Αναστάσεως.
Το θαύμα αυτό λέγεται «φωτοφάνεια». Μοιάζει με
ακτίνες laser, «ίπταται» πάνω απ τα κεφάλια των
πιστών, κάνει και ένα μικρό θόρυβο σαν σφύριγμα , τα κεριά που κρατούν μερικοί
«τυχεροί» πιστοί ανάβουν από μόνα τους και το πιο παράξενο, το φως αυτό έχει
γαλαζοκόκκινο χρώμα και δεν καίει καθόλου, για 5-7 λεπτά...
Το ακουμπάνε και δεν καίγονται, είναι ένα «γλυκό» φως,
ένα πραγματικά ΑΓΙΟ ΦΩΣ...
Μπορείς να βάλεις το χέρι σου πάνω από τα 33 κεριά και δεν καίγεται... Μπορεί ο καθένας να το δει σε video στο διαδίκτυο, ή να ρωτήσει ανθρώπους που έχουν πάει εκεί και είναι αυτόπτες μάρτυρες...
Το Άγιο Φως εμφανίστηκε για πρώτη φορά την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός. Όταν αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα υπερκόσμιο Φως περιέβαλε το αναστημένο Του σώμα, το λεγόμενο Άκτιστο Φως, το οποίο είναι το Φως της θεότητάς Του. Αυτό το Φως γέμισε όλο τον Τάφο. Αυτή είναι η πρώτη παρουσία του Αγίου Φωτός μέσα στην Ιστορία, την ώρα που αναστήθηκε ο Χριστός, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, και από τότε μέχρι σήμερα, την ίδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, το ίδιο Φως εμφανίζεται ως μια υπενθύμιση και μια επαλήθευση της Αναστάσεώς του.
Μπορείς να βάλεις το χέρι σου πάνω από τα 33 κεριά και δεν καίγεται... Μπορεί ο καθένας να το δει σε video στο διαδίκτυο, ή να ρωτήσει ανθρώπους που έχουν πάει εκεί και είναι αυτόπτες μάρτυρες...
Το Άγιο Φως εμφανίστηκε για πρώτη φορά την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός. Όταν αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα υπερκόσμιο Φως περιέβαλε το αναστημένο Του σώμα, το λεγόμενο Άκτιστο Φως, το οποίο είναι το Φως της θεότητάς Του. Αυτό το Φως γέμισε όλο τον Τάφο. Αυτή είναι η πρώτη παρουσία του Αγίου Φωτός μέσα στην Ιστορία, την ώρα που αναστήθηκε ο Χριστός, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, και από τότε μέχρι σήμερα, την ίδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, το ίδιο Φως εμφανίζεται ως μια υπενθύμιση και μια επαλήθευση της Αναστάσεώς του.
Επιπλέον το Άγιο Φως είναι το μοναδικό γεγονός μέσα στην
παγκόσμια Ιστορία το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, το
Μεγάλο Σάββατο, επί σχεδόν δύο χιλιετίες. Ένα γεγονός, όταν πραγματοποιείται,
τελειώνει και δεν επαναλαμβάνεται. H Ανάσταση του Χριστού είναι το μοναδικό
γεγονός της Ιστορίας το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιον τρόπο δεν
έχει «τελειώσει». Κάθε Μεγάλο Σάββατο το γεγονός της Αναστάσεως ξαναζωντανεύει
ή αναβιώνει μέσα από το Άγιο Φως. Και όταν λέμε ότι η Ανάσταση αναβιώνει σε
κάποιο βαθμό κυριολεκτούμε κιόλας, διότι την ώρα που εμφανίζεται το Άγιο Φως,
εκείνη την ώρα, μέσα στον ναό είναι παρών και ο Αναστημένος Χριστός. Κατά
συνέπεια, ως απάντηση στο ερώτημα τι ακριβώς είναι το Άγιο Φως μπορούμε να
πούμε ότι είναι το Φως της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, το οποίο φανερώνεται κάθε
χρόνο στον Άγιο Τάφο ως μια υπενθύμιση και μια επισφράγιση ότι ο Χριστός
πράγματι αναστήθηκε.
Ανάμεσα στους 70 συγγραφείς που περιγράφουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός περιλαμβάνονται 14 Γάλλοι, εννέα Άγγλοι, επτά Έλληνες, έξι Γερμανοί, πέντε Άραβες, πέντε Αρμένιοι, τέσσερις Πέρσες, τέσσερις Ιταλοί, τρεις Ρώσοι, τρεις Ισλανδοί, δύο Αιγύπτιοι, δύο Χαλδαίοι, ένας Μολδαβός, ένας Σύρος, ένας Αιθίοπας, ένας Βέλγος και ένας Ελβετός. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν τη μαρτυρία τους για το Φως.
H αρχαιότερη ιστορική μαρτυρία σχετικά με την παρουσία
του Αγίου Φωτός αφορά τον άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή, αρμενικής καταγωγής
πατέρα, ο οποίος ασκήτευε σε μια σπηλιά κάτω από τον βράχο του Γολγοθά στις
αρχές του 4ου αιώνα. Το Άγιο Φως κατήλθε παρουσία του αγίου και άναψε μία
κανδήλα που υπήρχε στον Τάφο. Το περιστατικό έλαβε χώρα περί το έτος 330 μ.Χ.
και έχει καταγραφεί από τρεις Αρμένιους ιστορικούς. Την εποχή εκείνη βεβαίως
δεν υπήρχε η ειδική τελετή. Το Άγιο Φως εμφανιζόταν μόνο του, χωρίς να το
προσκαλεί κάποιος. Η τελετή άρχισε να σχηματίζεται στο δεύτερο μισό του 8ου
αιώνα, όπως φανερώνει το αποκαλούμενο Pontificale του Πουατιέ, μια γαλλική
ιστορική πηγή.
Την ώρα που εμφανίζεται το Φως μέσα στον Ναό της
Αναστάσεως λαμβάνουν χώρα πέντε διαφορετικά γεγονότα ή πέντε διαφορετικά
φαινόμενα. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες κάνουν λόγο για ένα φως
που έρχεται από τα ουράνια, από τον τρούλο του ναού, το οποίο διαχέεται και
εξαπλώνεται μέσα στον ναό. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που το περιγράφουν
κυριολεκτικά σαν αστραπή.
Το δεύτερο φαινόμενο είναι ότι το ίδιο φως βγαίνει μέσα
από τον Τάφο, δηλαδή αναδύεται μέσα από τον βράχο του Τάφου. Το τρίτο φαινόμενο
είναι ότι κάποιες από τις λαμπάδες ή τα λυχνάρια των πιστών ανάβουν μόνα τους.
Το τέταρτο είναι ότι η φλόγα η οποία ανάβει στις λαμπάδες δεν καίει. Και το
πέμπτο ότι η κανδήλα μέσα στον Τάφο ανάβει από μόνη της.
Πέντε λοιπόν
διαφορετικά φαινόμενα τα οποία λαμβάνουν χώρα περίπου στον ίδιο χρόνο. Αξίζει
όμως να επαναλάβουμε ότι εκείνη την ώρα που ανάβει η κανδήλα και αναδύεται το Άγιο
Φως εντός του Τάφου δεν υπάρχει κανένας μέσα στο μνημείο.
Ο Τάφος είναι άδειος και
κλειδωμένος. Επίσης, αν λάβουμε υπόψη ότι την εποχή εκείνη, πριν από 1.000
χρόνια, δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, δηλαδή δεν υπάρχει η τεχνολογική δυνατότητα να
αναπαράγει κάποιος μια αστραπή, δεν μένουν περιθώρια για την παραμικρή
αμφιβολία περί του θαύματος.
Το Μεγάλο Σάββατο του 1579 οι Τούρκοι κυβερνήτες της
Ιερουσαλήμ απαγόρευσαν στον Έλληνα Πατριάρχη και στους ορθόδοξους πιστούς να
εισέλθουν στον ναό για την καθιερωμένη τελετή. Κατά τη δύση του Ηλίου, και ενώ
ο Πατριάρχης στεκόταν πλησίον ενός κίονα στην πύλη του ναού, ο κίονας διερράγη
και ανεφλέγη, και ο Πατριάρχης άναψε τις λαμπάδες του από τη φλόγα που ξεπήδησε
από το μάρμαρο.
Το γεγονός αυτό καταγράφεται σε τρεις ανεξάρτητες ιστορικές πηγές: από έναν Έλληνα ιερομόναχο, έναν Αρμένιο χρονογράφο και έναν Μολδαβό χρονογράφο. Η αρχαιότερη μαρτυρία για το γεγονός καταγράφεται σ’ ένα χειρόγραφο του έτους 1608, από τη Βιβλιοθήκη του Μονάχου. Επιπλέον ο κίονας εξετάστηκε από δύο καθηγητές πανεπιστημίου που είναι ειδικοί στις ρηγματώσεις, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον Εβγκένι Μορόζοβ, οι οποίοι αμφότεροι αποφάνθηκαν υπέρ του θαυματουργικού σχισίματος του κίονα.
Sources - Πηγές:
http://kyparissiotis.blogspot.com/2015/04/blog-post_25.htmlhttp://kyparissiotis.blogspot.com/2015/04/blog-post_25.html
