Η σύλληψη του Ιησού στον Κήπο της Γεσθημανή

Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, όταν ο Ιησούς έφτασε με τους μαθητές Του στον κήπο της Γεσθημανή. Όλοι ήταν σιωπηλοί και ο Ιησούς βαθιά συγκινημένος.

— Μείνετε εδώ και αγρυπνείτε μαζί μου, τους είπε:

Προχώρησε πιο πέρα, γονάτισε, έπεσε με το πρόσωπο προς τη γη και άρχισε να  προσεύχεται.

Η αγωνία Του ήταν μεγάλη και ο ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπο Του σαν βροχή. Τρεις φορές διέκοψε την προσευχή Του και ήρθε προς τους μαθητές Του, αλλά και τις τρεις τους βρήκε να κοιμούνται:

Την ώρα εκείνη ακούστηκε θόρυβος.  Ήταν Ρωμαίοι στρατιώτες και  οι άνθρωποι των Φαρισαίων που έρχονταν, με οδηγό τον Ιούδα, να συλλάβουν τον Ιησού.

Οι στρατιώτες τότε Τον συνέλαβαν. Οι μαθητές Του αγανάκτησαν. Ο Πέτρος όρμησε και μ’ ένα μαχαίρι έκοψε το αυτί του Μάλχου, που ήταν ο υπηρέτης του Αρχιερέα. Ο Ιησούς τον μάλωσε:

— Πέτρο  βάλε το  μαχαίρι  στη  θήκη  του. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις.

Κατόπι  πήρε το κομμένο αυτί και το έβαλε στη θέση του.

Οι στρατιώτες έδεσαν τον Ιησού με σχοινιά και τον έφεραν στο σπίτι του Αρχιερέα Άννα. Οι μαθητές φοβήθηκαν και έφυγαν. Μόνο ο Πέτρος και ο Ιωάννης τον ακολούθησαν. 

Στον Κήπο της  Γεσθημανή  έκανε ο Ιησούς και την τελευταία και συγκλονιστικότερη προσευχή πριν το εκούσιο Πάθος.

Μετά το Μυστικό Δείπνο έκανε  τη διαδρομή των δύο περίπου χιλιομέτρων από το Υπερώο όπου διεξήχθη ο Μυστικός Δείπνος με τους έντεκα από τους μαθητές και κατευθύνθηκε προς τη Γεσθημανή. Φτάνοντας εκεί άφηνε πίσω του σταδιακά λίγο πιο πίσω τους μαθητές του για να μείνει μόνος και να προσευχηθεί.

 Ήταν η έντονη δυνατή προσευχή της αγωνίας. Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του, η ανθρώπινη υπόστασή του φανερωνόταν, ενώ η Θεία Του υπόσταση θα Τον εγκατέλειπε στην διάρκεια του Πάθους. Έπρεπε να το αντιμετωπίσει σαν άνθρωπος, να ξεπληρώσει το τίμημα στο όνομα όλων των ανθρώπων. Θα έμενε μόνος από κει και πέρα, θα αντιμετώπιζε την πλήρη εγκατάλειψη  από όλους, το πιο πικρό ποτήρι.

Ο  όχλος κατά την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, θα φωνάζει τώρα: «Σταύρωσον Αυτόν», οι ευεργετημένοι από Αυτόν θα εξαφανιστούν, οι μαθητές Του κι αυτοί θα δειλιάσουν και θα κρυφτούν, ο Πέτρος θα Τον αρνηθεί  τρις,  σε λίγο ο Ιούδας θα Τον προδώσει…

 Δεν ήταν μόνο ο σαρκικός πόνος  ή ο φόβος του θανάτου η αιτία για το ρηθέν «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».  Δεν θα μπορούσε ο Ιησούς να φοβηθεί το θάνατο, αλλά το πικρό ποτήρι ήταν η μεγάλη πίκρα για την αδικία , την σκληρότητα, την κακία, την αχαριστία, την πονηρία, την αγνωμοσύνη των ανθρώπων.

Σαν άνθρωπος λοιπόν αντιμετωπίζει τα  διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτά – κι όχι μόνο αυτά –  της ανθρωπότητας, περνώντας το μονοπάτι αυτό της θλίψης για να βγει νικητής και να δώσει δύναμη κι ελπίδα σε όλους μας.  Για όλες τις παρόμοιες καταστάσεις που θα βρίσκει πάντα μπροστά του ο άνθρωπος.  Το είπε ο Ίδιος άλλωστε στην περίφημη φράση που συνοψίζει  το ουσιαστικό μήνυμα για τον κόσμο τούτο:

« Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε,  εγώ νενίκηκα τον κόσμο».

Ο Ιησούς σαν άνθρωπος πέρασε όλο αυτό το μαρτύριο για να δώσει δύναμη και ελπίδα σε όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που χάραξε Αυτός για να φτάσουμε στη βασιλεία του Ουρανού.  

Πηγές:
http://blogs.sch.gr/kondouvos/ 

http://dclass2ampelona.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5153.html 

 

 

Μάριος Καλογιαννίδης  3^ο Γυμνάσιο Χορτιάτη