Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Ο Άγιος Φραγκίσκος γνωστός και ως ο προστάτης των ζωών, του περιβάλλοντος και των φτωχών. Είναι ο σπουδαιότερος Άγιος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Είναι ένας Άγιος ο οποίος έκανε πάρα πολλά για να βοηθήσει τους φτωχούς παρότι καταγόταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια. Το πρόσωπό του ενέπνευσε και το καλλιτεχνικό χώρο όπως συγγραφείς και τραγουδιστές.

Ο Άγιος Φραγκίσκος γεννήθηκε το 1181 ή το 1182 και απεβίωσε το 1226. Τον 12^ο αιώνα ζούσε στην Ασίζη, στην περιοχή της Ούμπρια, μιας περιοχής της Ιταλίας.Το κοσμικό του όνομα ήταν Τζιοβάνι ντι Πιέτρο ντι Μπερναρντόνε. Απαρνήθηκε από νωρίς τα πλούτη της οικογένειας και βρήκε καταφύγιο στα βιβλία. Σε ένα ταξίδι του στη Ρώμη είδε ένα όραμα που του άλλαξε την ζωή και τον έκανε να πιστέψει στη Χριστιανική θρησκεία. Από τότε με φτωχικά ρούχα και χωρίς παπούτσια άρχισε να κηρύττει των λόγο του Χριστού επιλέγοντας τις περισσότερες φορές σαν μαθητές του τα ζώα και τα πλάσματα της φύσης λέγοντας πως είναι και αυτά δημιουργήματα του Κυρίου και πως πρέπει να τα σεβόμαστε το ίδιο. Ακόμα τα θεωρούσε αδέλφια του για αυτό ονομάστηκε και αναγνωρίζεται ο προστάτης των ζώων και της φύσης. Ο λόγος του ήταν απλός και γεμάτος αγάπη . Δεν απαιτούσε απ' τους άλλους να κάνουν κάτι που οι ίδιοι δεν ήταν έτοιμοι γι' αυτό. Δεν απαιτούσε σεβασμό για το άτομό του, αλλά προσαρμοζόταν στις απαιτήσεις του καθενός.

Ο Φραγκίσκος συνήθιζε να αποκαλεί τον εαυτό του και τους αδελφούς του juculatores Domini, δηλαδή τροβαδούρους του Θεού, γιατί εξυμνούσαν τον Θεό σαν τροβαδούροι και τραγουδιστές. Σύντομα ο λαός τον ονόμασε, εξ αιτίας της θεληματικής του φτώχειας, il Poverello, δηλαδή "ο φτωχούλης" κι έτσι τον λένε ακόμα και σήμερα. 

Το καλοκαίρι του 1224 πήγε στο αγαπημένο του βουνό Αλβέρνο. Ήταν τόσο πολύ κουρασμένος που αναγκάστηκε, παρά τις συνήθειές του, ν' ανέβει σ' ένα μουλάρι. Αφού άφησε πίσω του τους τρεις αδελφούς που τον είχαν συνοδέψει, μπήκε μόνος του στο δάσος, έφτιαξε μια μικρή καλύβα και έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα. Στους θρύλους αναφέρεται πως εδώ ακριβώς του παρουσιάστηκε ο Εσταυρωμένος και του χάρισε τα ιερά στίγματα του σώματός του. Λίγο αργότερα έπεσε σε μια ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία και μια οδυνηρή αρρώστια των ματιών τον έστειλε για ένα μεγάλο διάστημα στον Άγιο Δαμιανό. Παρ' όλους όμως τους πόνους του, χαμογελούσε πάντα, δόξαζε και υμνούσε τον Θεό κι όταν κείτονταν μόνος και τυφλός στην καλύβα του, τραγουδούσε ενθουσιώδη άσματα. Εκεί συνέθεσε και τον "Ύμνο του Ήλιου".

Σ'αυτή την κατάσταση τον μετέφεραν στο Μόντε Κολόμβο και στο Ριέτι. Η πάθησή του είχε χειροτερέψει περισσότερο και οι γιατροί, μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, του έκαιγαν το μέτωπο με ένα πυρωμένο σίδερο. Όταν πλησίασαν για πρώτη φορά στο κρεβάτι του με το φριχτό εργαλείο, ο άρρωστος υποδέχτηκε με χαρά τη φωτιά κι αναφώνησε: "Ω αδερφή φωτιά, που λάμπεις όμορφη ανάμεσα στ' άλλα δημιουργήματα κι εγώ πάντα σ' αγαπούσα, δείξε μου τώρα έλεος!" Μετά παρακάλεσε έναν αδελφό να του παίξει μουσική, εκείνος όμως αρνήθηκε να το κάνει. Τότε ο Φραγκίσκος άκουσε μέσα στη νύχτα έναν άγγελο Κυρίου να παίζει τις γλυκές κι απερίγραπτα εξαίσιες μουσικές του Παραδείσου.

Όταν ένιωσε το τέλος να πλησιάζει, ζήτησε και τον μετέφεραν με μεγάλο κόπο στον τόπο του, στην Ασίζη. Από το κρεβάτι του θανάτου υπαγόρευσε ακόμα ένα γράμμα, όπου ικέτευε γονατιστός, μ' όλη του την καρδιά, την ανθρωπότητα, να θυμάται την ψυχή της. Όταν ρώτησε το γιατρό πόσο ακόμα θα ζούσε κι αυτός του απάντησε: "Για λίγο", άνοιξε τα χέρια του και είπε: "Σε καλωσορίζω αδελφέ Θάνατε!" Ύστερα άρχισε να τραγουδά κι έπρεπε να τραγουδούν μαζί του και όλοι οι παρευρισκόμενοι φίλοι του.

Λίγες μέρες πριν από το τέλος του ζήτησε να τον πάνε στην Πορτιούνκολα, που την αγαπούσε και τη θεωρούσε πατρίδα του. Πέθανε στις 3 Οκτωβρίου του 1226, κατά το βράδυ. Τη στιγμή που ξεψυχούσε, ήρθε και κάθισε πάνω στη στέγη της καλύβας του ένα μεγάλο σμάρι κορυδαλλών και άρχισε να τραγουδά μελωδικά και δυνατά. 

Η προσευχή του Αγίου Φραγκίσκου 

Κύριε, κάνε με ένα όργανο της ειρήνης Σου.
Όπου υπάρχει μίσος, ας σπείρω Αγάπη,
όπου υπάρχει αδικία, Συγχώρεση,
Όπου υπάρχει απελπισία, Ελπίδα,
Όπου υπάρχει αμφιβολία, Πίστη,
Όπου υπάρχει σκοτάδι, Φως και
Όπου υπάρχει λύπη, Χαρά.

Ω, Θεϊκέ Δάσκαλε,
Ευλόγησέ με έτσι ώστε να μην επιζητώ,
Να με παρηγορούν, αλλά να παρηγορώ,
Να με καταλαβαίνουν, αλλά να καταλαβαίνω,
Να με αγαπούν, αλλά να αγαπώ,
Γιατί δίνοντας, λαμβάνουμε,
συγχωρώντας, συγχωρούμαστε,
και πεθαίνοντας, γεννιόμαστε στην αιώνια ζωή.

Το πιο γνωστό βιβλίο του Αγ.Φραγκίσκου είναι το LittleFlowers (Fioretti 1390).

Έμπνευση για τη τέχνη

Το βιβλίο του Καζαντζάκη του πιο γνωστού έλληνα συγγραφέα, «Ο φτωχούλης του Θεού» περιγράφει μυθιστορηματικά τη βιογραφία του Αγίου Φραγκίσκου.

Όπως λέει και ο ίδιος ο Καζαντζάκης :  «...γιατί για μένα ο Άγιος Φραγκίσκος είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου, που με ακατάπαυτο σκληρότατον αγώνα κατορθώνει κι επιτελεί το ανώτατο χρέος του ανθρώπου, ανώτερο κι από τη ηθική κι από την αλήθεια κι από την ωραιότητα: να μετουσιώνει την ύλη που του μπιστεύτηκε ο Θεός και να την κάνει πνέμα…». 

Επίσης ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γνωστός τραγουδιστής τον τραγουδά και μας παρασύρει σε μια μελωδία πρότυπο για τη ζωή του.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Angelo Branduardi
Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας/Angelo Branduardi

Βάγια Χλέπατα

3^ο Γυμνάσιο Χορτιάτη

Πηγές:

Ν. Καζαντζάκης « Ο φτωχούλης του Θεού» - εκδόσεις Καζαντζάκη

www.sansimera.gr
www.palmografos.com 

Canticle of the Sun - Praise of the Creatures

 

Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ - ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ