Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Φωτογραφία: «Δευτέρα Παρουσία» στην  Capella Sixtina - Μιχαήλ Άγγελος - Βατικανό 
Στο κατά Ματθαίον μόνο Ευαγγέλιο και στο 25ο κεφάλαιο αυτού, διασώζεται η Παραβολή της Μέλλουσας Κρίσης, που ακούγεται την Κυριακή της Απόκρεω. Η παραβολή επισημαίνει την τελική φάση της δικαιοσύνης του Θεού, όταν οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο και οι άδικοι θα τιμωρηθούν αιώνια.

Τι πρόκειται να γίνει όταν έρθει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού; Θα χωρίσει τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Σ΄ αυτούς που πραγματοποίησαν το θέλημα και το παράδειγμα του Χριστού στη γη και σε αυτούς που δεν θέλησαν να το πραγματοποιήσουν.

Με ποιο κριτήριο χωρίζει τους ανθρώπους σε αυτές τις κατηγορίες;  Έχει κριτήριο την αγάπη που έδειξαν ή που δεν έδειξαν στους συνανθρώπους τους. Όσοι αγάπησαν τον συνάνθρωπό τους σαν τον Θεό τους και τον εαυτό τους έδειξαν αγάπη θεανθρώπινη και έτσι φυσιολογικά «κολλάνε» στον «μαγνήτη» Χριστό, έλκονται δηλαδή από την αγαπητική του επικοινωνία μαζί τους. Όποιοι πάλι δεν θέλησαν να Τον γνωρίσουν ή Τον αγνόησαν τότε με λογική συνέπεια και επειδή σέβεται την ελευθερία τους, τους επιτρέπει να ζήσουν χωρίς Εκείνον με τις συνέπειες που έχει αυτή η επιλογή τους.

Ο Χριστός με εικόνες από την ποιμενική, δικαστική και πολιτική ζωή εξηγεί στην ανθρωπότητα πώς θα κριθεί αυτή. Ως μοναδικό κριτήριο αυτής της δίκαιης κρίσης προβάλλεται από τον Ιησού η αγάπη που δε γνωρίζει κοινωνικά, φυλετικά, θρησκευτικά ή οποιαδήποτε άλλα όρια. Όποιος ξεπερνά τον εγωισμό του και αγαπά τον άλλον άνθρωπο, τότε στο πρόσωπο του άλλου αγαπά τον ίδιο το Χριστό, ενώ όταν δεν τον αγαπά, δεν αγαπά και τον ίδιο το Χριστό, όπως μας πληροφορεί μέσω της Παραβολής. 

Συνεπώς, ο Παράδεισος και η Κόλαση ξεκινούν από αυτή τη ζωή ως επιλογές του τρόπου ζωής. Κοινωνία προσώπων μεταξύ τους και με το Θεό είναι ο Παράδεισος βάσει του Τριαδικού τρόπου ύπαρξης, ενώ αντίθετα η Κόλαση είναι η απουσία της κοινωνίας των προσώπων μεταξύ τους και με το Δημιουργό, η τέλεια μοναξιά, που συνεχίζεται και μετά θάνατον, αν δεν υπάρξει η αλλαγή του τρόπου ζωής δια μέσου της ειλικρινής μετάνοιας και του Μυστηρίου της. Τη στιγμή του θανάτου του κάθε ανθρώπου συμβαίνει η προσωπική του μερική κρίση. Αυτή είναι μια στιγμή που κανένας δεν γνωρίζει πότε θα έρθει, γι’ αυτό και η Εκκλησία καλεί τους πιστούς να έχουν μνήμη θανάτου όχι βεβαίως για να απαισιοδοξούν, αλλά για να είναι έτοιμοι για το μυστήριο του θανάτου

Μέτρο και κριτήριο για όλους τους  ανθρώπους θα είναι τελικά η αγάπη. Με αυτή θα κριθούν όλοι όσοι γνώρισαν το Χριστό και όσοι δεν τον γνώρισαν. Και η αγάπη αυτή θα δοκιμάζεται στα θέματα της πείνας, της δίψας, της γυμνότητας, της προσφυγιάς, της αρρώστιας, της στέρησης της ελευθερίας, της φυλακής. Βέβαια ο καθένας μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει. Ο τρόπος της ζωής του είναι εκείνος που κρίνει την ευτυχία ή τη δυστυχία του. Ο άνθρωπος υφίσταται τις συνέπειες των επιλογών του.

 

Παναγιώτης Παρατζίκης

3^ο Γυμνάσιο Χορτιάτη

Πηγές:

http://www.oodegr.com

https://poimin.gr

http://xristosgkounelas.blogspot.com 

https://2gympsilkalymn.wordpress.com 

Η παραβολή της Τελικής Κρίσης