Η συνάντηση και ο διάλογος του Ιησού με
τη Σαμαρείτισσα μας δείχνει πως ο
Χριστός αποδέχεται τον κάθε άνθρωπο, όπως είναι, χωρίς διακρίσεις. Δίνει
προσωπική αξία σε κάθε πλάσμα και με απόλυτο σεβασμό προσφέρει την αγάπη Του
και χαρίζει την αιώνια ζωή.
Εκείνη την εποχή η ιουδαϊκή θρησκεία δεν
αποδεχόταν τους Σαμαρείτες. Είχαν διαφορές στην πίστη τους και τους θεωρούσαν
«αιρετικούς» με συνέπεια να μη τους μιλούν. Επιπρόσθετα, εκείνη την ιστορική
περίοδο, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν πολύ χαμηλή.
Δεν θεωρούσαν ότι η γυναίκα είναι ίση με
τον άντρα και δεν την υπολόγιζαν. Ο
Χριστός, αδιαφορώντας για τα παραπάνω στερεότυπα, στάθηκε σε ένα πηγάδι στη
Σαμάρεια και έπιασε κουβέντα με μια γυναίκα από εκείνον τον τόπο.
Η αρχή του διαλόγου έγινε από τον Ιησού
που της ζήτησε νερό για να πιει. Παρατηρούμε ότι ο Χριστός δεν άρχισε να της
κάνει «κήρυγμα», αλλά της ζήτησε μια χάρη. Με αυτόν τον τρόπο της έδωσε αξία
και την έκανε να νιώσει άνετα, αφού εκείνη ήταν σε θέση να του προσφέρει κάτι
που είχε ανάγκη, δηλαδή νερό για να ξεδιψάσει. Στη συνέχεια, ο Ιησούς που
γνώριζε τις καρδιές των ανθρώπων, κατάλαβε πως η Σαμαρείτισσα είχε καλή διάθεση
και φιλότιμο. Έτσι, αποφάσισε να της μιλήσει για τη σωτηρία της ψυχής, λέγοντας
πως για αντάλλαγμα εκείνος θα της χάριζε το
νερό της αιώνιας ζωής.
Η γυναίκα αν και χάρηκε που την τίμησε
με την συζήτησή τους, αφού οι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Σαμαρείτες και δεν επικοινωνούσαν
μαζί τους, ίσως να μην πήρε τη θεολογική συζήτηση στα σοβαρά. Τότε ο Ιησούς της
ζήτησε να του φωνάξει και τον άντρα της. Όταν η γυναίκα απάντησε πως δεν ήταν
παντρεμένη, ο Χριστός της αποκάλυψε πως γνώριζε ότι έχει σχέση με έναν άντρα
χωρίς γάμο και μάλιστα πως πριν από αυτόν έκανε το ίδιο άλλες πέντε φορές. Ήξερε με ποια μιλούσε και τι είχε κάνει
στη ζωή της και επέμενε να της μιλάει για τη σωτηρία της ψυχής και του κόσμου.
Η Σαμαρείτισσα δέχτηκε τον έλεγχο του
Χριστού. Δε θύμωσε που φανέρωσε τα προσωπικά της, ούτε τον ρώτησε τι τ0ν
ένοιαζε με ποιον ζούσε. Τον πίστεψε και με ενθουσιασμό παράτησε τη στάμνα και
τη δουλειά της για να φωνάξει τον κόσμο από την πόλη να μάθουν κι εκείνοι την
Αλήθεια.
Ένα άλλο σημείο που αξίζει να προσέξουμε
και που σχολιάζει ο Αλέξανδρος Σμέμαν
στην ερμηνεία της συγκεκριμένης ευαγγελικής περικοπής είναι ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια νέα θρησκεία,
αλλά «το τέλος κάθε θρησκείας». Η θρησκεία και οι κανόνες της ήταν
απαραίτητοι προκειμένου να καλυφθεί η απόσταση ανάμεσα στον Θεό και στον
άνθρωπο. Από τη στιγμή που ο Ιησούς ξεκαθαρίζει στη Σαμαρείτισσα ότι οι
άνθρωποι δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στα Ιεροσόλυμα (όπως οι Ιουδαίοι) ούτε στο
βουνό της Σαμάρειας (όπως έκαναν οι Σαμαρείτες) για να λατρέψουν τον Θεό,
ξεκινά μια νέα εποχή. Ο άνθρωπος παίρνει αξία, γιατί ο Χριστός εξηγεί πως μπορεί να προσεύχεται με τη δύναμη του
πνεύματος όπου κι αν βρίσκεται, γιατί ο Θεός είναι πνεύμα. «Ο Χριστός που
ήταν και θεός και άνθρωπος γκρεμίζει το τείχος ανάμεσα στον άνθρωπο και στον
Θεό», εγκαινιάζοντας μια νέα ζωή που είναι αιώνια και όχι μια νέα θρησκεία.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε πως η
συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτισσα, η οποία μετέπειτα έγινε η αγία Φωτεινή, δίνει αξία σε κάθε άνθρωπο
ανεξάρτητα από τη φυλή και το φύλο του. Μάλιστα,
τον ανεβάζει τόσο ψηλά που γίνεται και ο ίδιος το νερό που πίνουμε, δηλαδή η
ζωή του.
Ο
Χριστός ήρθε για να ζήσει ο κόσμος. Κι επειδή είμαστε ότι τρώμε και ότι
πίνουμε, ο Ιησούς που θυσιάστηκε για μας και που με τη Θεία Κοινωνία μας
τρέφει, γίνεται το αθάνατο νερό και μας παίρνει μαζί του στην αιώνια ζωή.
Δημήτρης Δεληγιωργάκος
3ο Γυμνάσιο Χορτιάτη
Πηγές:
Schmemann, Alexander,
(1987) - Για
να ζήσει ο κόσμος Αθήνα - Δόμος
Γιάγκου, Βαρνάβας. 10λεπτη ομιλία για
την ευαγγελική περικοπή «Ο Ιησούς και η Σαμαρείτισσα»
Σαμάρεια – το φρέαρ του Ιακώβ
Η συνάντηση και ο διάλογος του Ιησού με
τη Σαμαρείτισσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου