Η ζωή και το έργο του Οσίου Σιλουανού, ο οποίος ήταν χωρικός από την επαρχία
Λεμπεντιάσκ. Γεννήθηκε το 1866 και προσήλθε στον Άθωνα το 1892. Έλαβε τον
μανδύα το 1896 και έγινε μεγαλόσχημος το 1911.
Ο Συμεών, το
κοσμικό του όνομα ήταν Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ, νέος και δυνατός εργαζόταν σε ένα κτήμα ενός
πρίγκηπα, όταν ο Θεός οικονόμησε να πάει για προσκύνημα στον τάφο του Αγίου
Ιωάννου Σεζένωφ του έγκλειστου. Τότε εκεί η ψυχή του δέχτηκε τη χάρη του
Θεού και γεύτηκε την θεία αγάπη. Από τότε προσευχόταν θερμά και με πολλά δάκρυα
και του γεννήθηκε για πρώτη φορά ο πόθος για μοναχικό βίο.
Όμως για τρεις μήνες,
τόσο διήρκεσε η χάρις στον νεαρό τότε Συμεών, επανήλθε στις διασκεδάσεις με
τους φίλους του και έχασε τελείως την Θεία Χάρη και την προσευχή
του. Σιγά - σιγά έπεσε στα δίκτυα του κόσμου τούτου και έφτασε να
πίνει και βότκα σε σημείο μέθης μαζί με την παρέα του, ώσπου μια μέρα κτύπησε
έναν νεαρό μέθυσο, σχεδόν μέχρι θανάτου.
Όμως η Θεομήτωρ
επενέβηκε με θαυμαστό τρόπο σώζοντάς τον από το βούρκο που ζούσε και φέρνοντας
τον σε πραγματική μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής. Στον ύπνο του είδε να
καταπίνει ένα μεγάλο φίδι και ταράχτηκε τόσο από την αηδία που ένιωσε, που
πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος. Τότε άκουσε τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει: «Όπως δεν σου άρεσε
που κατάπιες το φίδι, έτσι δεν μου αρέσουν κι εμένα τα έργα σου». Η
γλυκιά και γεμάτη πόνο φωνή της Παναγίας μας τον συγκλόνισε και ήταν η αφορμή
ν’ αλλάξει αμέσως τρόπο ζωής και να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του ο
πόθος για τον μοναχισμό που κράτησε και σε όλη τη στρατιωτική του θητεία.
Κατά το τέλος της
στρατιωτικής του θητείας επισκέφτηκε τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης και εκεί
αφήνοντας ένα ολιγόλογο γράμμα στον άγιο, ο Συμεών έλεγε: «Άγιε πάτερ θέλω να
γίνω μοναχός. Προσευχηθείτε να μην με κρατήσει ο κόσμος». Έφυγε
αλλά από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να βουΐζουν γύρω του οι φλόγες του Άδη και
αυτό το αισθανόταν από τότε σ’ όλη τη μετέπειτα μοναχική του ζωή. Μετά από λίγο μετάβηκε στον Άθωνα, όπου εκεί
άρχισε ο μεγάλος αγώνας του. Αλλεπάλληλες μεταπτώσεις από τη Χάρη στην
πλήρη εγκατάλειψη του Θεού, μαρτύριο ανείπωτο για όσους το βίωσαν.
Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος ότι «αυτός που δέχτηκε την αγάπη του Θεού στην ψυχή του δεν
αντέχει την εγκατάλειψη της Χάριτος και πονεί άχρι θανάτου».
Έτσι
λοιπόν ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να
πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση,
βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα
όρια της θλίψεωςκαι το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι
αδυσώπητος, τότε γεύτηκε και τη χάρη ως
«πυρ
καταναλίσκον» στην καρδιά
του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας
Ιησού Χριστό και του είπε τον
κορυφαίο λόγο «Κράτα
τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε
έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, ο θείος έρωτας γι’ Αυτόν.
Η ευχή του Ιησού έκαιγε αδιαλείπτως στην ψυχή
του, αφού του δόθηκε για τον ανδρείο αγώνα του από την ίδια τη
Θεοτόκο! Πλέον τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα για όλο τον κόσμο και η καρδιά του πονούσε για όλη την
κτίση, που ζούσε μακριά από τον Ποιητή και δημιουργό της.
Η προσευχή του με πόνο βαθύ έβγαινε προς τον Θεό και
έλεγε: «Δέομαι ουν σου Κύριε, ίνα γνωρίσωσίν
Σε εν πνεύματι Αγίω πάντες οι λαοί της γης». Γι’ αυτό
άλλωστε αγαπήθηκε πολύ ο Άγιος Σιλουανός από όλα σχεδόν τα έθνη και έγινε Παγκόσμιος Άγιος στις ψυχές όλων.
Λίγες
γραμμές δεν μπορούν να περιγράψουν τις αρετές ενός γίγαντα Αγίου, όπως
την ανεξικακία του, την αγάπη του και ιδιαίτερα
την αγάπη του προς τους εχθρούς, την αδιάλειπτη νοερά προσευχή του
για όλα τα έθνη, τη χριστομίμητο ταπείνωσή του και την
πλήρη υπακοή του σε κάθε αδερφό, όχι μόνο στον πνευματικό. Αρετές που
ο Άγιος ήξερε να τις κρύβει πολύ καλά.
Το συμπέρασμα είναι
ότι όταν κάποιος πιστεύει πραγματικά στον Θεό και επιμένει, πάντα βρίσκει το
δρόμο του.
Ασημούλα Αζιζέ Σαούλη
3ο Γυμνάσιο Χορτιάτη
Πηγές:
Ο Άγιος Σιλουανός ο
Αγιορείτης (ειδικό αφιέρωμα) - 24 Σεπτεμβρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου